HISTORIA PARAFII
Dzieje parafii pw. Opatrzności Bożej łączą się z historią osiedla Nowy Dwór, którego projekt – planowany na 25 tys. mieszkańców – powstał w latach 70. ubiegłego wieku. Do czasu rozpoczęcia budowy mieszkańcy nielicznych na tym terenie domów należeli do parafii św. Michała Archanioła w Muchoborze Wielkim. W miarę rozbudowy Nowego Dworu, gdy zaczęło przybywać mieszkańców, świątynia ta okazała się zbyt mała i dość odległa od nowo powstających bloków. Zrodziła się wtedy idea wybudowania na osiedlu nowego, własnego kościoła. Ówczesny proboszcz parafii św. Michała Archanioła w Muchoborze Wielkim ks. kan. Aleksander Oberc kupił (1971) w Muchoborze Małym, u zbiegu ulic Greckiej i Szkockiej, dom mieszkalny w stanie surowym, dokończył jego budowę, przystosowując obiekt do celu sprawowania kultu. W październiku 1972 została w nim otwarta i poświęcona kaplica pw. Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy. Rozbudowywana w kolejnych latach, pełniła funkcję tymczasowej świątyni zarówno dla mieszkańców Muchoboru Małego, zabiegających o przyznanie lokalizacji pod budowę własnego kościoła, jak i mieszkańców Nowego Dworu.
Po latach intensywnych starań, w tym szeroko zakrojonej akcji zbierania wśród mieszkańców Nowego Dworu podpisów pod petycją do władz w sprawie wydania zezwolenia na budowę kościoła, w listopadzie 1979 zapadła wreszcie pozytywna decyzja. Na styku ulic Nowodworskiej i Gubińskiej został zakupiony teren pod budową kościoła, domu katechetycznego i plebanii, a 12 grudnia 1982 Metropolita Wrocławski, ks. kard. Henryk Gulbinowicz ustanowił na Nowym Dworze samodzielną parafię pw. Opatrzności Bożej i pierwszym jej proboszczem mianował ks. kan. Aleksandra Oberca, dotychczasowego proboszcza kościoła w Muchoborze Wielkim. W następnym roku (11 grudnia 1983) odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pod budowę świątyni, którego dokonał ks. kard. Henryk Gulbinowicz wraz z proboszczem parafii.
Pierwotny projekt świątyni został opracowany przez zespół architektów, projektantów osiedla Nowy Dwór, w osobach: Andrzeja Jurkowskiego, Andrzeja Lecha i Leopolda Chyczewskiego. Wkrótce okazało się, że przed rozpoczęciem budowy konieczne jest utwardzenie bagnistego gruntu. Polegało to na wbiciu w ziemię około 200 betonowych pali, na które wylano żelbetonową płytę fundamentową. Ta nieplanowana wcześniej inwestycja nie tylko opóźniła realizację projektu, ale też spowodowała nieprzewidziane dodatkowe koszty.
Obok placu budowy zmontowano blaszany barak magazynowy, a następnie zbudowano parterowy budynek pełniący funkcję tymczasowego kościoła, nazywanego przez parafian Wieczernikiem. Na jego zewnętrznej ścianie stanął ołtarz polowy, przy którym w ciepłe miesiące odprawiana była Msza święta, bo Wieczernik nie mógł pomieścić rozrastającej się liczebnie wspólnoty. Na zewnątrz kaplicy odbywało się np. święcenie pokarmów w Wielką Sobotą oraz inne uroczystości.
Po zamontowaniu płyty fundamentowej, zanim przystąpiono do kolejnego etapu prac, okazało się, że obecny projekt – z powodu przewidzianej w nim skomplikowanej technologii – jest trudny, wręcz niemożliwy do zrealizowania. Należało więc przygotować kolejny projekt świątyni. W roku 1990 ks. kan. Aleksander Oberc odszedł na emeryturę, a proboszczem parafii został mianowany ks. Jan Jagodziński. I już na początku stanął wobec konieczności zamówienia nowego projektu, który uwzględniałby istnienie gotowej płyty fundamentowej i częściowo zgromadzonych materiałów. Opracowania projektu podjął się prof. Tadeusz Zipser, ceniony architekt, wykładowca Politechniki Wrocławskiej. Do współpracy z księdzem proboszczem przystąpił, utworzony już wcześniej, Komitet Budowy Kościoła. Komitet kierował do parafian apele o hojniejsze ofiary na budowę kościoła, organizował cotygodniowe zbiórki środków na ten cel, a jego członkowie pracowali fizycznie na placu budowie, pełnili też całodzienne dyżury. Przykład ich zaangażowania i apele kierowane do parafian skutkowały włączaniem się kolejnych osób w prace przy budowie, które trwały od wczesnych godzin porannych aż do zmroku. Kiedy w lutym 1991 zrodziła się inicjatywa ufundowania dzwonów, Komitet zorganizował zbiórkę złomu metali kolorowych przeznaczonych na ten cel.
Ważną dla parafii datą jest 31 maja 1997. Tego dnia, w związku z trwającym II Kongresem Eucharystycznym, przybył do Wrocławia Ojciec Święty Jan Paweł II. W drodze z lotniska, witany przez rzesze mieszkańców, zatrzymał się na Nowym Dworze i pobłogosławił budujący się kościół Opatrzności Bożej. Papieskie błogosławieństwo stało się impulsem do jeszcze aktywniejszego włączenia się parafian w sprawę budowy kościoła. Rosły mury nowodworskiej świątyni. Jako pierwsza została ukończona kaplica Matki Bożej Ostrobramskiej, gdzie sprawowane były Msze święte i udzielane sakramenty. Wprawdzie pod względem powierzchni była zbyt mała dla rozrastającego się liczebnie osiedla, ale dla parafian stanowiła miejsce szczególnie ważne – cząstkę upragnionego kościoła. To mobilizowało ich do aktywniejszego angażowania się w dzieło budowy i jej materialnego wspierania. Również proboszcz ks. Jan Jagodziński każde wakacje poświęcał pracy w zagranicznych parafiach, by zdobywać środki potrzebne na zakup materiałów, na wynajmowanie specjalistycznego sprzętu i zatrudnianie fachowców.
Kolejnym proboszczem został (1999) ks. prał. Adam Matkowski, który kontynuował prace rozpoczęte przez poprzednika. Wykonał zadaszenie świątyni, zaszklenie okien, zainstalował poliwęglanowe płyty w stropie, ogrzewanie podłogowe i położył marmurową posadzkę. Następny etap budowy obejmował aranżację wnętrza świątyni, zawieszenie żyrandoli, ustawienie ławek oraz prace aranżacyjne w prezbiterium, w którym tymczasowo ustawiono drewniany ołtarz, zamieniony później na kamienny. Na głównej ścianie prezbiterium zawisł ogromny krzyż, a nad nim witrażowa kompozycja – Oko Opatrzności. W roku 2001 została poświecona Kaplica Adoracyjna. Zgodnie z zamierzeniem prof. Tadeusza Zipsera, przystąpiono (2005) do realizacji planów dotyczących witraży. Ich zaprojektowanie parafia powierzyła krakowskiemu witrażyście Bolesławowi Szpecherowi, a po otrzymaniu projektu Komitet Budowy Kościoła rozprowadzał cegiełki dla zdobycia środków na ten cel.
W czerwcu 2009 ks. prał. Adam Matkowski przeszedł na emeryturę. Na jego miejsce został powołany, najpierw jako administrator (2009-2010), a od 2010 jako proboszcz parafii, ks. kan. Krzysztof Hajdun, który podjął najpilniejsze na tym etapie zadania. Do końca roku 2009 ukończono budowę plebanii wraz z jej wyposażeniem w kuchnię i refektarz oraz mieszkania dla księży, mieszkających dotychczas w starym baraku obok kościoła. Ukończone zostały również prace w pomieszczeniach przeznaczonych na spotkania grup działających w parafii, z oddzielną kuchnią i umeblowaniem. Do budynku parafialnego przeniesiono Kancelarię Parafialną. W styczniu 2010 plebanię poświęcił ks. bp Edward Janiak. W kolejnych latach kontynuowano inwestycje zarówno wewnątrz świątyni, jak i w jej otoczeniu. Ukończono prace w zakrystii dla księży i ministrantów, zmieniono aranżację wokół tabernakulum, doświetlono prezbiterium, przeprowadzono generalny remont kaplicy Matki Boskiej Ostrobramskiej. Również na zewnątrz świątyni zostały wykonane liczne prace, w tym: konserwacja metalowych elementów dachu, remont tiary na szczycie kościoła, ocieplenie kościoła i jego pomalowanie na zewnątrz, uszczelnienie pokrycia dachu, oszklenie i otynkowanie wieży oraz wymiana jej dachu, budowa granitowych schodów do kościoła, wymiana ogrodzenia wokół placu kościelnego i wyłożenie go kostką na powierzchni 2.500 m² oraz instalacja zewnętrznego oświetlenia budynku kościelnego.
Nowodworska wspólnota ponad trzydzieści lat – od ustanowienia parafii w roku 1982 – czekała na dzień konsekracji świątyni. Uroczystość odbyła się, pod przewodnictwem Metropolity Wrocławskiego ks. abpa Józefa Kupnego, 8 listopada 2015. Parafianie przygotowali się do niej przez udział w tygodniowych misjach świętych, a we Mszy świętej konsekracyjnej uczestniczyły niepoliczone rzesze mieszkańców Nowego Dworu, w tym najstarsi nawet parafianie, młodzież i całe rodziny z najmłodszymi dziećmi w wózkach i na rękach rodziców. Wspólnie z parafianami modlili się księża goście, poprzedni proboszczowie parafii, licznie przybyli kapłani pracujący tu w minionych latach oraz projektant świątyni z rodziną. Pod koniec liturgii przemówił ks. abp Józef Kupny, który – nawiązując do panującego wśród jej uczestników ducha szczerej modlitwy, radości i poczucia wspólnoty – powiedział: „Każdy chciałby być proboszczem takiej parafii…”.
